Hacı Şərif oğlu Şirin  Bərədədə ən tanınan, hörmətli, izzətli, xalq arasında geniş nüfuza malik olan şəxslərdən biri olmuşdur. O, 1858-ci ildə Bərdədə anadan olmuşdur. Ağa Şirin ağır təbiətli, təmkinli, tədbirli, xalqa böyük qayğı və həssaslıqla yanaşan, hamının qeydinə qalan xeyirxah adam idi. Bu cənab son dərəcədə ədalətli, səxavətli və insaf əhli idi. O haqsızlığa, insanlıq aləmindən kənar hərəkətlərə, qoluzorluların zəif, məzlum şəxslərə zülm etməsinə yol və razılıq verməzdi. Ağa Şirin uzaqgörən, açıqfikirli, yenilik sevən, hər şeydə həqiqət axtaran, təqlidi sevməyən, mövhumata, din libasına geydirilmiş əsassız fikirlərə, çürük əqidə və təriqətlərə etiqad etməyən bir insan idi. Cənab Ağa Şirin xalq arasında “Ata” adlanırdı. Bu ləqəb sonralar bəhailər arasında da geniş yayıldı. Ona bəhailərin “Atası” ləqəbi verdilər. Həqiqətən də Ağa Şirin bəhailərin atası deyilməsinə layiq olan bir şəxsiyyət idi.
 
Cəmali Qedəm cəllə ismiholəəzəm Özünün mübarək işığını Bərdədə 1903-cü ildə ilk əvvəl Ağa Şirinin üzərinə saldı. Ağa Şirin həm mühərriklə hərəkət edən böyük bir dəyirman sahibi idi. Onun həm də bəzzaz (arşın malı parçası satılan) dükanı var idi. Bundan başqa qardaşları Məşədi Mehdi və Məşədi Kərimlə müştərək çayçıxanaları da var idi. Bir nəfər Məhəmmədov Əli adlı bərdəli ( bu şəxs də sonralardan Əmri Mübarəki təsdiq etmişdir) Şərifov qardaşlarından çayçıxananı icarəyə götürmüşdür. Çayçıxananın ayrıca olaraq karvansarası və mehmanxanası var idi. Kənar yerlərdən Bərdəyə gələn yeni qonaqlar həmin mehmanxanada qalarmışlar.
 
Aşqabad mübəlliğlərindən Ağa Məşədi Əbdül 1903-cü ildə ticarət etmək məqsədi ilə Bərdəyə gəlir. O, Ağa Şirinin mehmanxanasında özünə mənzil kirayə edir və bir neçə gün burada yaşayır. Ağa Şirində belə bir adət var idi; mehmanxanaya gələn yeni adamlara şəxsən özü xüsusi fikir verərmiş. Məhz buna görə də, Ağa Məşədi Əbdül ədəb və hərəkəti, davranış və rəftarı ilə Ağa Şirinin nəzər diqqətini cəlb edir. Hər iki vücudi-mübarəkin bir neçə dəfə görüşləri olur. Bu görüşlərdə mübəlliğin gözəl sözləri, Əmri kəlmə və ifadələri, tamamilə yeni və əsaslı dini məlumatları, tarixi hadisələrə dair danışıqları Ağa Şirini məftun edir, onu cəzb edir, necə deyirlər, qızıl məhək daşına rast gəlmişdir.
 
Əhli insaf olan Ağa Şirin Ağa Məşədi Əbdülün danışıqlarında nə qədər həqiqət olduğunu günəş şüasının parlaqlığı kimi görür və dərk edir. Nəticə etibarı ilə 1903-cü ilin bahar fəsli dövründə Ağa Məşədi Əbdül Ağa Şirini təbliğ edir. Ağa Şirin şək-şübhə olmadan tam inamla Həzrət Bəhaullahın həqqaniyyətinə, Onun mübarək vəhdaniyyətinə, Həzrət Nöqteye-Üllanın Mübarək nuruna iman gətirir.
 
Ağa Məşədi Əbdülün ruhani söhbətləri Bərdədə tədricən genişlənməyə, ürəklərdə özünə məskən salmağa başlayır. Bir çox din xadimlərinin arasında təşviş oyadır və buna görə də onlarda mübəlliği öldürtdürmək əhval-ruhiyyəsi əmələ gəlir. Onlar Bərdənin “Güloğullar” kəndindən olan Qəhrəman adlı bir qoçuya yüz manat qızıl pul verməyi vəd edərək ona deyirlər ki, Məşədi Əbdülü öldürsün. Bu xəbəri Ağa Şirinə çatdırırlar, Ağa Şirin Qəhrəmanı yanına çağırtdıraraq ona belə deyir: “Eşitdiyimə görə, sən Məşədi Əbdülü öldürmək fikrinə düşmüsən və bunun da müqabilində sənə yüz manat pul verməyi vəd ediblər. Qəhrəman, gəl, nahaq qan tökmə, al bu da sənin üçün yüz manat pul və bu fikrindən əl çək”. Beləlikə, Ağa Şirin Qəhrəmana pul verir və Ağa Məşədi Əbdülü ölümdən xilas edir. Yeri gəlmişkən qeyd etmək lazımdır ki, Ağa Şirinin Böyük oğlu Hüseyn və kiçik oğlu Azad da Əmri Mübarəki qəbul edirlər. Hər ikisi məclislərdə müntəzəm iştirak edir və ruhani söhbətlərdən kənarda qalmazdılar. Qardaşların hər ikisi də bəhai kimi də bu fani dünyanı tərk edirlər.
 
Ağa Azad 1900-cü ildə təvəllüd tapmış və 1961-ci il yanvar ayinin 8-də vəfat etmişdir. Onun qəbri Bərdədə İmamzadə məqbərəsinin Şimali-Qərb tərəfində, məqbərədən 3-4 metrlik məsafədədir. Ağa Hüseyn də həmin ərazidə dəfn olunmuşdur.
 
Əmri Mübarəkin yayılmasında və inkişafında onun xidmətləri Hüzuru Mübarəkdə nəzərə alınmış və Ağa Şirinin şəxsi adına Lövhi Mübarək də nazil olmuşdur. 1912-ci ildə Ağa Şirin şəxsi mülkiyyətinə mənsub olan dəyirmanın texniki sazlığı vəziyyətini yoxlayarkən orada faciəli surətdə həlak olmuşdur.
 
Ağa Şirinin də qəbri Bərdə şəhərinin İmamzadə məqbərəsinin Şimal tərəfində 10-12 metrlikdə yerləşir. Həzrət Əbdülbəhadan (ruhum ona fəda olsun) Ağa Şirinin adına nazil olmuş mübarək Lövhün mətni, eynilə mərhumun qəbir daşına həkk edilmişdir və indi də qalmaqdadır. Lakin, yaxşı olardı ki, ərəb dilini mükəmməl bilən bir şəxs həmin Lövhü kağız üzərinə köçürsün. Çünki, Lövhün əsli tələf olmuşdur. Bu həmişə hörmətlə yad edilir. Bərdə bəhailəri belə arzu və güman edirlər ki, vaxt gələcək, Ağa Şirinin qəbri əbədiləşəcək və müqəddəs bir ziyarətgaha çevriləcəkdir.
 
Ağa Şirin Bərədədə yeganə, vahid bəhai olaraq qalmadı. Ağa Şirinin şəxsi nüfuzu və təsiri sayəsində 1909-1910-cu illərdə Bərədədə Cəmali-Əqdəsi-Əbhayə iman gətirənlərin sayı getdikcə çoxalırdı. Onlardan biri də Ağa Şirinin xalası oğlu Məşədi Oruc oğlu  Dadaş idi. Belə ki, Ağa Şirin xalası oğlu Dadaş  ilə müntəzəm olaraq Əmri söhbətlər edər və Mehdi Sahibəzzamanın Zühur etməsini dəlil və əsaslarla ona sübut edərdi. Bundan sonra Dadaş əmi öz qayni olan Şəfiyev Şəfi dayını (yaşlı-cavan hamı ona Şəfi dayı deyərdi) da özü ilə bərabər Ağa Şirinin yanına gətirir. Bu görüşlər zamanı Əmri təlimlər barəsində ətraflı danışıqlar aparılır, söhbətlər edilir və nəticə etibarı ilə onların hər ikisi Bəhai Dinini qəbul edirlər. Yeri gəlmişkən qeyd etmək lazımdır ki, Ağa Şirin ara-sıra Gəncə Şəhərinə gedər, orada tez-tez dostlarla görüşər, söhbətlər edər və onları yeni-yeni Əmri məlumatlarla zənginləşdirər, bu yeni bilikləri və məlumatları Bərdə şəhərindəki əhbablara da çatdırardı.
 
Bərdə şəhərinin məşhur şəxslərindən olan Məşədi Kərim və Məşədi Sadıq Şərifov qardaşları,Əvəz Əliyev, Musa Əbdürrəhimov, Məhəmməd Əli Hüseyinov, Malik Məlikov və bir çox başqaları Həzrət Bəhaullahın Mübarək bayrağının altında cəm oldular. Bu cənablar yaxşı bilirdilər ki, nicat yolu yalnız burada, Cəmali Mübarəkin dərgahındadır. Bir müddət içtimai-siyasi şərait həddindən artıq gərginləşdiyindən bu dövrdə bəhailər yalnız meşələrdə, cəngəlliklərdə toplaşıb məclis keçirə bilirdilər. Bu zaman hər bir bəhai, müxtəlif tərəflərdən tək-tək gələrək, qabaqcadan müəyyən edilmiş yerə toplaşırdılar.
 
Bəhailər, burada Əmri və təlimatı söhbətlər edər və ayrı-ayrı adamlarla rəftar, münasibət və dinin təbliği qaydasını öyrənərdilər. 1920-ci illərə qədər bəhailər Bərdədə çox çətin və dolaşıqlıq şəraitində yaşamışlar. Onlara hər tərəfdən hücumlar və təzyiqlər edilirdi.
 
Məşədi Oruc oğlu Dadaş Əmri Mübarəki qəbul etdikdən sonra, öz xərci ilə tikdirdiyi və Bərdədə yeganə gözəl və yaraşıqlı bina hesab olunan mülkünü, 1920-ci ildə bəhailərə bağışladı. Bundan sonra binanın qarşısında bu sözlər həkk edildi: “Məbədi 9 bəhaian”. Beləliklə də bəhailər Bərdədə rəsmən İbadət Məbədinə malik oldular. Bundan sonra bütün, məclislər, bayram və Mübarək Süud günləri, müxtəlif ruhani yığıncaqları və toplantılar Məbəddə qeyd olunardı. Bir müddət keçdikdən sonra ayrı-ayrı bəhailərin maddi yardımı və şəxsi köməkləri ilə İbadət Məbədinə lazım olan hər cür qiymətli avadanlıqlar, əşya və gündəlik zəruri ehtiyac əşyaları da alındı. Bu qayda ilə İbadət Məbədi daha da zənginləşdi və gözəlləşdi. Məbədin fəaliyyətinə dair yaradılmış qayda, səliqə, nizam-intizam, təşkilati tədbirlər və işlər hamının, istər bəha dostların və istərsə də bizə pis münasibət bəsləyən rəqiblərimizin nəzər-diqqətini cəlb edir və hamını valehləndirir, Məbədə gələnlərin hamısında böyük maraq oyadırdı. Beləliklədə Bərdə şəhərində Bəhaiyyət getdikcə güclənir, onun nüfuz dairəsi isə daha da genişlənirdi. Maraqlı burasında idi ki, necə olmuşdursa, Bərdədə və bəlkə başqa yerlərdə də Həzrət Bəhaullaha ilk əvvəl iman gətirənlərin əksəriyyəti, ya mülkədar, ya sahibkar, ya da ticarətlə məşğul olanlardan bir sözlə varlı, kübar,elm və mənsəb sahibləri olan şəxslərdən ibarət olmuşdur. Əlbətdə bunun səbəbini Özü yaxşı bilən Sahibil-Əmrin Özünün Mübarək məsləhəti idi, bəlkə də dövrün çətin və belə də izah etmək olar ki, 1903-1910-cu illərdə və hətta sonrakı illərdə iqtisadi cəhətdən varlı olan adamlar müxtəlif təmayüllü məclislərə və yığıncaqlara düşmək iqtidarına malik olurdular və bu da onların yerini din axtarışına, Mehi Sahibəzzamanın həqiqətini araşdırıb meydana çıxarmasına imkan verir və yollar açılırdı.
 
Bərdənin adlı-sanlı və geniş nüfuz sahibi olan şəxslərinin Zühuri-Əzimi dərk edib, Həzrət Bəhaullahın Mübarək Əmrini qəbul etmələri ətraf kəndlərə səs salır. Bu əhvalat çoxlarını, hətta adi adamları da maraqlandırır və düşündürür. “Mehdi Sahibəzzaman Zühur edib, Qaim Əli Məhəmməd izhari Əmr buyurub” nidaları hamını, hər yerdə heyrətə gətirirdi. Zümurxaç, Güloğullar, İmamqulubəyli, Mehribanlı, Həsənqaya, Bağbanlar,  Gərənə kəndlərinə xoş xəbər yayılır. Yuxuda olanların bir çoxu qəflətdən ayılır. Bu kəndlərdə Əmri Mübarəkə hüsni-rəğbət bəsləyənlər, qəlblərində məhəbbət alovlarını şölələləndirənlər meydana çıxır. Yavaş-yavaş Bərdə, Alpaut, Gərənə məscidlərində ayrı-ayrı axund, molla, əfəndi və digər din xadimlərinin yığıncaqlarında Bəhaiyyətə qarşı üsyankar etiraz səsləri, fitnə-fəsad törədənlərin iftiraları yüksəlməyə başlayır. Lakin bütün bu hay-küylər tədricən yayılmaqda və nüfuzu genişlənməkdə olan Bəhai Əmrinin qarşısında heç bir sədd məhdudiyyəti törədə bilmədi. Əksinə Əmri Mübarək rəvac tapdı və onun dairəsi daha da genişləndi.
 
Həzrət Bəhaullah mübarək nəzərini Bərdəyə nə cürə saldısa, Onun Müqəddəs Əmrinin yayılıb inkişaf etməsinə mane olan hər cürə əngəllər, manelər aradan qaldırıldı. Qısqnclıq yolları xeyli təmizləndi və Bəhaiyyət geniş vüsət aldı. Onun Məbədinin nurlu şüası hər tərəfə yayıldı. Ictimai həyatın qorxulu vaxtlarında Əmri Mübarəkə rəvac verməkdən ötrü nüfuzlu və möhtərəm şəxslərin Astaneyi-Mübarəkə qədəm qoymaları lazım imiş.
 
Mirzə Məhəmməd Sabit  və cənab Pərtovi kimi mübəlliğlər yeni dinə təşrif gətirdilər. Əliyev Qoca cənablarının sədrliyi altında fəaliyyət göstərən Bərdə Ruhani Məhfilinin təşkil etdiyi məclislərdə mübəlliğlərlə əğyarların söhbətləri keçirilirdi. Belə məclislərdə müsəlmanlar özləri ilə gətirdiyi din xadimlərini, mollaları, rəhbər hesab edir, onları hər vasitə ilə ruhlandıraraq, Mehdi Sahibəzzamanın Zühuru barədə mübahisəyə sövq edərdilər, lakin nəticədə həmişə məğlubiyyətə uğrayardılar.
 
Şəxsən mən, 12-13 yaşında olarkən bir neçə dəfə cümə günlərində keçirilən məclislərdə iştirak etmişdim. Cümə günləri həftə bazarından ötrü Bərdəyə Şəki, Zaqatala, Ağdaş, Göyçay və başqa yerlərdən gəlmiş adamlar cümə məclislərində iştirak edərdilər. Bu ərazidə məşhur din xadimləri keçirilən dini söhbətlərdə məğlub olduqlarının şahidi idim. Hətta həmin adamların qəzəblənmiş və acınacaqlı halda söyüşlər edə-edə Məbədi necə tərk etdiklərini də dəfələrlə görmüşəm.